De auteur bekijkt de zaken wel erg sterk door een transatlantische bril. De uiterst verdeelde EU kon de confrontatie met Rusland enkel aangaan achter de brede rug van de VS. Sinds het aantreden van Trump zijn de zaken wel sterk veranderd. De opzegging van het klimaatakkoord, de kritiek op de NAVO, het ongenuanceerd aandringen op verhoogde defensie-inspanningen, de nakende handelsoorlog, en last but not least de eenzijdige opzegging van het Iran-akkoord hebben de Europese leiders voor het blok gezet. De blik wordt gericht op het Oosten, de trens is naar losmaking van het transatlantische. De Duitse Bondskanselier heeft al schoorvoetend haar opwachting gemaakt in Moskou, de Franse president zal wel snel in haar voersporen treden. Dat zijn fundamentele geopolitieke verschuivingen die de auteur verzuimt aan de orde te stellen.
Anders dan een (actieve) “politiek van internationale expansie en bemoeienis” heeft Rusland (passief) kunnen treden in de leemtes die de VS en Europa door stuntelig, ja zelfs roekeloos internationaalpolitiek handelen heeft laten ontstaan. Het waren de VS en Europa de hebben ingegrepen in Oekraïne, nota bene directe buur van Rusland. Door het Westen bewapende, gefinancierde en geadviseerde Oekraïense troepen waren op weg naar de Krim waar Rusland een marinebasis heeft die van existentieel belang is. Hetzelfde kan gezegd worden van Syrië, dat het Westen op de korrel had (Assad must go) en waar Rusland een militaire basis heeft in Tartus. Van Russisch ingrijpen (actief) is geen sprake, wel van een militaire aanwezigheid op uitnodiging (reactief) van de legitieme Syrische regering.
En “openlijke bemoeienis met de politieke gang van zaken in Amerika en Europa” wordt Rusland wel verweten, maar moet als propaganda worden aangeduid want hoegenaamd niet onderbouwd met feiten. Het Amerikaanse militaire apparaat kost heel wat meer dan de officiële 700 miljard, en wordt eerder geschat op 1 biljoen. Dat Rusland door VS-bases is omringd moet te denken geven. Rusland zet daar zijn kernwapens en nieuwe slimme wapens tegenover.
Rusland wordt de afgelopen jaren geconfronteerd met zware economische sancties die niet steunen op internationaal recht, alsook met een aanhoudende negatieve propaganda, waaronder de ‘Skripal-affaire’. Voor Rusland kan dat alles enkel worden gepercipieerd als gericht op regime change. Welk land zou zich daar niet tegen verzetten? Natuurlijk reageert Rusland dan met communicatie rond zaken als “Euroscepsis, Brexit, de opmars van populistische partijen, de verdeeldheid binnen de EU en tot op zekere hoogte de verspreiding van fake news en politieke cyber crime”. Zo gaat dat tussen grote mogendheden. En het is naïef te verwachten dat Europa Rusland kan “dwingen bepaalde zwaarwegende concessies te doen”.
De EU verdedigt “de politieke en economische belangen van haar lidstaten” het best door haar allianties te heroverwegen en de blik op het Oosten te richten.
De auteur bekijkt de zaken wel erg sterk door een transatlantische bril. De uiterst verdeelde EU kon de confrontatie met Rusland enkel aangaan achter de brede rug van de VS. Sinds het aantreden van Trump zijn de zaken wel sterk veranderd. De opzegging van het klimaatakkoord, de kritiek op de NAVO, het ongenuanceerd aandringen op verhoogde defensie-inspanningen, de nakende handelsoorlog, en last but not least de eenzijdige opzegging van het Iran-akkoord hebben de Europese leiders voor het blok gezet. De blik wordt gericht op het Oosten, de trens is naar losmaking van het transatlantische. De Duitse Bondskanselier heeft al schoorvoetend haar opwachting gemaakt in Moskou, de Franse president zal wel snel in haar voersporen treden. Dat zijn fundamentele geopolitieke verschuivingen die de auteur verzuimt aan de orde te stellen.
Anders dan een (actieve) “politiek van internationale expansie en bemoeienis” heeft Rusland (passief) kunnen treden in de leemtes die de VS en Europa door stuntelig, ja zelfs roekeloos internationaalpolitiek handelen heeft laten ontstaan. Het waren de VS en Europa de hebben ingegrepen in Oekraïne, nota bene directe buur van Rusland. Door het Westen bewapende, gefinancierde en geadviseerde Oekraïense troepen waren op weg naar de Krim waar Rusland een marinebasis heeft die van existentieel belang is. Hetzelfde kan gezegd worden van Syrië, dat het Westen op de korrel had (Assad must go) en waar Rusland een militaire basis heeft in Tartus. Van Russisch ingrijpen (actief) is geen sprake, wel van een militaire aanwezigheid op uitnodiging (reactief) van de legitieme Syrische regering.
En “openlijke bemoeienis met de politieke gang van zaken in Amerika en Europa” wordt Rusland wel verweten, maar moet als propaganda worden aangeduid want hoegenaamd niet onderbouwd met feiten. Het Amerikaanse militaire apparaat kost heel wat meer dan de officiële 700 miljard, en wordt eerder geschat op 1 biljoen. Dat Rusland door VS-bases is omringd moet te denken geven. Rusland zet daar zijn kernwapens en nieuwe slimme wapens tegenover.
Rusland wordt de afgelopen jaren geconfronteerd met zware economische sancties die niet steunen op internationaal recht, alsook met een aanhoudende negatieve propaganda, waaronder de ‘Skripal-affaire’. Voor Rusland kan dat alles enkel worden gepercipieerd als gericht op regime change. Welk land zou zich daar niet tegen verzetten? Natuurlijk reageert Rusland dan met communicatie rond zaken als “Euroscepsis, Brexit, de opmars van populistische partijen, de verdeeldheid binnen de EU en tot op zekere hoogte de verspreiding van fake news en politieke cyber crime”. Zo gaat dat tussen grote mogendheden. En het is naïef te verwachten dat Europa Rusland kan “dwingen bepaalde zwaarwegende concessies te doen”.
De EU verdedigt “de politieke en economische belangen van haar lidstaten” het best door haar allianties te heroverwegen en de blik op het Oosten te richten.