In zijn inleiding belooft de auteur (vrij vertaald) een antwoord op de vraag waarom een gewapend conflict tussen de VS en Iran dreigt, en waaruit dat dan zou bestaan.
Over het waarom spreekt de auteur over de Amerikaanse uitstap uit de “Iran deal”, de nieuwe eisen aan Iran en de dreiging tegen Europese bedrijven die zaken met Iran zouden willen doen, maar daar blijft het bij. Elke context ontbreekt: de CIA-coup van 1953 tegen Mossadeq, de installatie van de marionettenregering van de Shah, de Amerikaanse plundering van Iran’s natuurlijke hulpbronnen, de oprichting van de gehate geheime dienst Savak, de door de VS aangevuurde en logistiek en materieel ondersteunde Irak-Iran oorlog met inzet van chemische wapens, …
De essentie vandaag is dat de VS de wereld een blokkade van Iran oplegt. Zo’n blokkade is in het internationaal recht een oorlogsdaad. Iran legt zich daar niet bij neer. Het land heeft lak aan Europees handengewring, aan smeekbedes dat Iran de spanningen niet moet laten oplopen en een dialoog moet aangaan met de wereldmacht die de aanval heeft geopend.
Iran zal zich met hand en tand verdedigen. Iran onderhandelt niet onder verlammende Amerikaanse sancties. Het zal zich daartegen verzetten. Het bespreekt de belegering niet, maar zal die breken, onder het motto: “Als Iran geen olie door de Perzische Golf kan uitvoeren, zal geen enkel land dat kunnen”. De schermutselingen waar de auteur over spreekt moeten druk zetten op Europa en Japan: die moeten ofwel de Amerikaanse sancties naast zich neerleggen en Iraanse olie importeren, ofwel toezien hoe Iran terugvecht en de consequenties daarvan ondergaan.
Wie de aanslagen op de olietankers heeft uitgevoerd blijft onduidelijk. Maar het beeld onstaat dat Iran een serie incidenten in de Golf kan laten gebeuren die het gemakkelijk kan ontkennen maar aanleiding zijn voor internationale verzekeringsfirma’s om ofwel hun premies sterk te verhogen, of zelfs de olieuitvoer helemaal niet meer willen verzekeren. Iran heeft bij herhaling verklaard elke militaire aanval te zullen beantwoorden. Geen Amerikaans vliegdekschip kan verhinderen dat Iran enkele olietankers tot zinken brengt. De VS zal dat dan wel militair vergelden, maar het kwaad is geschied. De olieprijzen gaan door het dak, volgens Goldman Sachs zelfs tot $1000 per vat. Vernietigend voor de wereldeconomie.
De boodschap van de auteur eindigt in mineur: we slaapwandelen (vrij vertaald) naar een desastreus gewapend conflict. Anders dan de auteur stelt is daar wél wat aan te doen. Europa en Japan moeten hun verantwoordelijkheid nemen. De Veiligheidsraad bijeenroepen, zelfs als de VS zich daartegen verzet, zelfs als elke resolutie sneuvelt onder veto’s. Deze wereldmachten moeten aan de weg timmeren, een politieke daad stellen, op hun strepen staan, zich losmaken van het juk van de VS, hun olieimporten uit Iran hervatten en de VS opties voorleggen waarin het zonder gezichtverlies kan loskomen uit de hoek waarin het zichzelf heeft gemanoevreerd.
Dát is de boodschap die onze opinieleiders de publieke opinie moeten voorleggen.
In zijn inleiding belooft de auteur (vrij vertaald) een antwoord op de vraag waarom een gewapend conflict tussen de VS en Iran dreigt, en waaruit dat dan zou bestaan.
Over het waarom spreekt de auteur over de Amerikaanse uitstap uit de “Iran deal”, de nieuwe eisen aan Iran en de dreiging tegen Europese bedrijven die zaken met Iran zouden willen doen, maar daar blijft het bij. Elke context ontbreekt: de CIA-coup van 1953 tegen Mossadeq, de installatie van de marionettenregering van de Shah, de Amerikaanse plundering van Iran’s natuurlijke hulpbronnen, de oprichting van de gehate geheime dienst Savak, de door de VS aangevuurde en logistiek en materieel ondersteunde Irak-Iran oorlog met inzet van chemische wapens, …
De essentie vandaag is dat de VS de wereld een blokkade van Iran oplegt. Zo’n blokkade is in het internationaal recht een oorlogsdaad. Iran legt zich daar niet bij neer. Het land heeft lak aan Europees handengewring, aan smeekbedes dat Iran de spanningen niet moet laten oplopen en een dialoog moet aangaan met de wereldmacht die de aanval heeft geopend.
Iran zal zich met hand en tand verdedigen. Iran onderhandelt niet onder verlammende Amerikaanse sancties. Het zal zich daartegen verzetten. Het bespreekt de belegering niet, maar zal die breken, onder het motto: “Als Iran geen olie door de Perzische Golf kan uitvoeren, zal geen enkel land dat kunnen”. De schermutselingen waar de auteur over spreekt moeten druk zetten op Europa en Japan: die moeten ofwel de Amerikaanse sancties naast zich neerleggen en Iraanse olie importeren, ofwel toezien hoe Iran terugvecht en de consequenties daarvan ondergaan.
Wie de aanslagen op de olietankers heeft uitgevoerd blijft onduidelijk. Maar het beeld onstaat dat Iran een serie incidenten in de Golf kan laten gebeuren die het gemakkelijk kan ontkennen maar aanleiding zijn voor internationale verzekeringsfirma’s om ofwel hun premies sterk te verhogen, of zelfs de olieuitvoer helemaal niet meer willen verzekeren. Iran heeft bij herhaling verklaard elke militaire aanval te zullen beantwoorden. Geen Amerikaans vliegdekschip kan verhinderen dat Iran enkele olietankers tot zinken brengt. De VS zal dat dan wel militair vergelden, maar het kwaad is geschied. De olieprijzen gaan door het dak, volgens Goldman Sachs zelfs tot $1000 per vat. Vernietigend voor de wereldeconomie.
De boodschap van de auteur eindigt in mineur: we slaapwandelen (vrij vertaald) naar een desastreus gewapend conflict. Anders dan de auteur stelt is daar wél wat aan te doen. Europa en Japan moeten hun verantwoordelijkheid nemen. De Veiligheidsraad bijeenroepen, zelfs als de VS zich daartegen verzet, zelfs als elke resolutie sneuvelt onder veto’s. Deze wereldmachten moeten aan de weg timmeren, een politieke daad stellen, op hun strepen staan, zich losmaken van het juk van de VS, hun olieimporten uit Iran hervatten en de VS opties voorleggen waarin het zonder gezichtverlies kan loskomen uit de hoek waarin het zichzelf heeft gemanoevreerd.
Dát is de boodschap die onze opinieleiders de publieke opinie moeten voorleggen.