Joop de Jong beweert dat het telkens de Republiek Indonesië was die de onderhandelingen saboteerde - en daarmee de grote Nederlandse offensieven uitlokte. Over het feit dat de koloniale mogendheid Nederland het Linggadjati-akkoord in de lente van 1947 eenzijdig 'aankleedde' en voor de Republiek, zo wist men in Den Haag en Batavia dondersgoed, onacceptabele eisen formuleerde is De Jong oorverdovend stil. Hetzelfde eendimensionale en ongenuanceerde betoog zien we omtrent eind 1948. De Jong levert daarbij geen greintje kritiek op de in het Nederlandse kamp dominante politieke en militaire haviken, die niets liever wilden dan de door hen zo verachte Republiek eindelijk militair uit te schakelen. Voor hem ligt de schuld voor het vastlopen van de onderhandelingen wederom geheel bij de Republiek (en een klein beetje bij de VS). Kortom, als er hier iets 'stevig rammelt' is het wel de veel te eenzijdige interpretatie van het onderhandelingsproces door JPP de Jong.
Joop de Jong beweert dat het telkens de Republiek Indonesië was die de onderhandelingen saboteerde - en daarmee de grote Nederlandse offensieven uitlokte. Over het feit dat de koloniale mogendheid Nederland het Linggadjati-akkoord in de lente van 1947 eenzijdig 'aankleedde' en voor de Republiek, zo wist men in Den Haag en Batavia dondersgoed, onacceptabele eisen formuleerde is De Jong oorverdovend stil. Hetzelfde eendimensionale en ongenuanceerde betoog zien we omtrent eind 1948. De Jong levert daarbij geen greintje kritiek op de in het Nederlandse kamp dominante politieke en militaire haviken, die niets liever wilden dan de door hen zo verachte Republiek eindelijk militair uit te schakelen. Voor hem ligt de schuld voor het vastlopen van de onderhandelingen wederom geheel bij de Republiek (en een klein beetje bij de VS). Kortom, als er hier iets 'stevig rammelt' is het wel de veel te eenzijdige interpretatie van het onderhandelingsproces door JPP de Jong.