Add new comment

Ik begrijp de term ‘onderrepresentatie’ als de situatie waarin een zeker persoon door een andere partij wordt gekarakteriseerd als horende tot een zekere groep/klasse, waarbij de persoon zelf dit onwenselijk (mogelijk zelfs onacceptabel) vindt.

Ik snap dat personen er moeite mee kunnen hebben door anderen beoordeeld, gekwalificeerd, geklassificeerd e.d. te worden. Het overkomt mij ook, en kan als uitermate onrechtvaardig worden ervaren, en de oorzaak zijn van ruzie, en in sommige gevallen wellicht ook geweld. Dat laat echter onverlet dat de ‘andere partij’, net als de persoon zelf, autonoom (soeverein) is in het vergaren, verwerken, opslaan en verspreiden van informatie (rechtens vastgelegd in bijv. Art. 9 en 10 van de ECHR).

Ik vind dat voor mezelf geen gemakkelijke constatering, omdat het impliceert dat ik zelf maar moet zien (leren) hoe hiermee om te gaan. Een eerste analyse doet mij geloven dat het probleem bij mij veel groter is als (ik het idee heb dat) de ander mij niet ziet, mij niet respecteert, dan wanneer ik me gezien en gerespecteerd voel. In de situaties dat ikzelf respect voor mijn gespreksgenoot kan opbrengen merk ik ook dat ik de ander veel kan zeggen, ook als die ander dat (vaak duidelijk) als ongemakkelijk ervaar. Ik ben geen psycholoog of socioloog, maar het lijkt mij dat dit eigenlijk gewoon wijd openstaande deuren zijn die ik hier intrap.

Toch zie ik in de maatschappij een steeds verdergaande individualisering – wat in mijn beleving haaks staat op het aangaan en onderhouden van respectvolle relaties. Eén van de kenmerken van individualisering (zowel voor personen als bedrijven!) is immers dat het de kosten (geld, inzet) van deelname aan de maatschappij zoveel mogelijk probeert te minimaliseren, en dat men vervolgens probeert zijn invloed aan te wenden om te borgen dat wat er dan nog wordt bijgedragen, zoveel mogelijk ten goede komt aan faciliteiten die waar ze zelf profijt van hebben. Een ander kenmerk is de (ongecontroleerde) marktwerking, die als wapen gezien kan worden waarmee individualisten de maatschappij om zeep helpen.

Kunnen we dan niet eenvoudig stellen dat alle moeilijkheden die mensen maken omdat ze zich in een hokje geduwd voelen, eigenlijk niets anders is dan een (mogelijk asociaal geuite) roep om te worden gezien en gerespecteerd, en te worden geholpen op die gebieden waar zij het moeilijk mee hebben? En die dan uiteraard niet gehoord wordt – anders was het probleem er immers niet, of niet zo groot?

Is het eigenlijke en veel grotere probleem dan niet gewoon deze steeds verdergaande individualisering en bijbehorende maatschappelijke kaalslag, waarvan we steeds vaker het destructieve effect zien, als in de kindertoeslag-affaire, de (niet-)afhandeling van aardbevingsschade in Groningen, COVID-toegangsdiscussies, de problemen in de jeugdzorg en de geestelijke gezondheidszorg, stikstof- en bouwproblematiek, huisvestingsproblemen, enzovoort, enzovoort?

Onderrepresentatie is hier maar een heel klein onderdeel van, wat echter niet betekent dat we het dan ook maar moeten verwaarlozen. Wel wil ik, net zoals Loesje in 1991, verzuchten: “het is gewoon lekkerder dweilen als je weet dat ondertussen tenminste iemand probeert de kraan te repareren”.

Rieks

Restricted HTML

  • Allowed HTML tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd> <h2 id> <h3 id> <h4 id> <h5 id> <h6 id>
  • Lines and paragraphs break automatically.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

Plain text

  • No HTML tags allowed.
  • Lines and paragraphs break automatically.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.