L.S.
Wat mevrouw Karabulut wel aanstipt maar geen van de andere auteurs lijken te willen inzien zijn de diepere bronnen van terroristisch gedachtegoed en handelen. "Terrorisme" is geen natiestaat of boevenclub die uit is op haatzaaien en dood en verderf, maar veel meer een wanhoopsinstrument waar gedesillusioneerde groepen naar grijpen. Ten eerste is er de systematische onderdrukking van bepaalde bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten, door zowel eigen regeringen als internationaal ingrijpen, die de terreur en de radicalisering al vele decennia voedt, zeker voor jonge mannen die geen ander alternatief meer zien dan zich aan te sluiten bij een club die ze glorieus heldendom voorspiegelt. Deze sociaal-economische realiteit moet worden erkend voordat "het terrorisme" wordt bestempeld als onafhankelijke vijand. Ten tweede is het belangrijk een verschil te maken tussen de Amerikaanse "War on Terror", die heel duidelijk niet bedoeld is om het internationale terrorisme uit te roeien, maar juist het militaire aspect uit te buiten voor economisch gewin op twee terreinen: directe steun aan het militair-industrieel complex dat overheidsgelden de industrie insluist en de indirecte voordelen voor Amerikaanse bedrijven om in gedestabiliseerde landen op hun eigen voorwaarden handel te kunnen drijven. Nederland zou veel terughoudender moeten zijn met de steun aan dit twijfelachtige doel, zoals mevrouw Karabulut terecht suggereert. Maar haar suggestie om alleen via de VN te opereren is in de huidige wereld wellicht wat naïef, nu met het aangekondigde aftreden van Angela Merkel de laatste verantwoordelijke wereldleider het toneel afstapt.
Naar mijn nederige mening zou het veel beter zijn als Nederland zich op de EU richt en tegen de Brexitstroom inzwemt om een sterk en unaniem blok te vormen dat zich kan meten met de VS in plaats van zich er naar te schikken of er achter aan te lopen. De grote beleidsvraagstukken mbt internationaal terrorisme, militair ingrijpen buiten de landsgrenzen, democratisering van ontwikkelingslanden, sturen van vluchtelingenstromen etcetera, hebben pas kans van slagen als ze op EU-niveau (met of zonder steun van de VS en andere westerse landen) kunnen worden opgesteld. Het alternatief is dat het bovenstaande debat zich in de EU alleen op nationaal niveau afspeelt en daarmee geheel futiel en irrelevant is in de context van schuivende geopolitieke verhoudingen, waarin China, de VS en Rusland straks de dienst uitmaken.
L.S.
Wat mevrouw Karabulut wel aanstipt maar geen van de andere auteurs lijken te willen inzien zijn de diepere bronnen van terroristisch gedachtegoed en handelen. "Terrorisme" is geen natiestaat of boevenclub die uit is op haatzaaien en dood en verderf, maar veel meer een wanhoopsinstrument waar gedesillusioneerde groepen naar grijpen. Ten eerste is er de systematische onderdrukking van bepaalde bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten, door zowel eigen regeringen als internationaal ingrijpen, die de terreur en de radicalisering al vele decennia voedt, zeker voor jonge mannen die geen ander alternatief meer zien dan zich aan te sluiten bij een club die ze glorieus heldendom voorspiegelt. Deze sociaal-economische realiteit moet worden erkend voordat "het terrorisme" wordt bestempeld als onafhankelijke vijand. Ten tweede is het belangrijk een verschil te maken tussen de Amerikaanse "War on Terror", die heel duidelijk niet bedoeld is om het internationale terrorisme uit te roeien, maar juist het militaire aspect uit te buiten voor economisch gewin op twee terreinen: directe steun aan het militair-industrieel complex dat overheidsgelden de industrie insluist en de indirecte voordelen voor Amerikaanse bedrijven om in gedestabiliseerde landen op hun eigen voorwaarden handel te kunnen drijven. Nederland zou veel terughoudender moeten zijn met de steun aan dit twijfelachtige doel, zoals mevrouw Karabulut terecht suggereert. Maar haar suggestie om alleen via de VN te opereren is in de huidige wereld wellicht wat naïef, nu met het aangekondigde aftreden van Angela Merkel de laatste verantwoordelijke wereldleider het toneel afstapt.
Naar mijn nederige mening zou het veel beter zijn als Nederland zich op de EU richt en tegen de Brexitstroom inzwemt om een sterk en unaniem blok te vormen dat zich kan meten met de VS in plaats van zich er naar te schikken of er achter aan te lopen. De grote beleidsvraagstukken mbt internationaal terrorisme, militair ingrijpen buiten de landsgrenzen, democratisering van ontwikkelingslanden, sturen van vluchtelingenstromen etcetera, hebben pas kans van slagen als ze op EU-niveau (met of zonder steun van de VS en andere westerse landen) kunnen worden opgesteld. Het alternatief is dat het bovenstaande debat zich in de EU alleen op nationaal niveau afspeelt en daarmee geheel futiel en irrelevant is in de context van schuivende geopolitieke verhoudingen, waarin China, de VS en Rusland straks de dienst uitmaken.