De halfslachtigheid van de Britten lijkt mede gebaseerd op hun onvermogen te erkennen dat ze geen empire meer zijn. Een onvermogen dat ze delen met de rest van de EU. Omdat de Europese samenwerking in feite de keerzijde vormt van het uiteenvallen van de koloniale Europese grootmachten van weleer in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Zo bezien vormt de Europese Unie een vereniging van voormalige wereldmachten. En de natiestaten hebben in West-Europa nooit bestaan, laat staan dat ze levensvatbaar zijn. Maar dat is niet wat we onszelf vertellen in Clingendael Spectator, in de krant, op school of op de universiteit. We vertellen onszelf dat we natiestaten zijn die soevereiniteit met elkaar delen in plaats van voormalige wereldmachten, die door de binnenmarkt (en de EU) nog enige soevereiniteit genieten zonder koloniale wingewesten. De Britten werden daarom pas lid van de EU tijdens de jaren zeventig toen ze niet meer anders konden, zoals Wijdeven terecht laat vallen. Zie ook het werk van de Amerikaanse historicus Timothy Snyder, onlangs in de Neue Zürcher Zeitung in het interview "Es gibt keine Rückkehr zum Nationalstaat". Zolang Europa zichzelf het "sprookje van de natiestaat" vertelt en haar koloniale geschiedenis onder het tapijt veegt, heeft Nigel Farage alle ruimte om mensen nog mooiere sprookjes te vertellen, lijkt mij.
De halfslachtigheid van de Britten lijkt mede gebaseerd op hun onvermogen te erkennen dat ze geen empire meer zijn. Een onvermogen dat ze delen met de rest van de EU. Omdat de Europese samenwerking in feite de keerzijde vormt van het uiteenvallen van de koloniale Europese grootmachten van weleer in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Zo bezien vormt de Europese Unie een vereniging van voormalige wereldmachten. En de natiestaten hebben in West-Europa nooit bestaan, laat staan dat ze levensvatbaar zijn. Maar dat is niet wat we onszelf vertellen in Clingendael Spectator, in de krant, op school of op de universiteit. We vertellen onszelf dat we natiestaten zijn die soevereiniteit met elkaar delen in plaats van voormalige wereldmachten, die door de binnenmarkt (en de EU) nog enige soevereiniteit genieten zonder koloniale wingewesten. De Britten werden daarom pas lid van de EU tijdens de jaren zeventig toen ze niet meer anders konden, zoals Wijdeven terecht laat vallen. Zie ook het werk van de Amerikaanse historicus Timothy Snyder, onlangs in de Neue Zürcher Zeitung in het interview "Es gibt keine Rückkehr zum Nationalstaat". Zolang Europa zichzelf het "sprookje van de natiestaat" vertelt en haar koloniale geschiedenis onder het tapijt veegt, heeft Nigel Farage alle ruimte om mensen nog mooiere sprookjes te vertellen, lijkt mij.