De Europese Unie en de grenzen van het internationaal recht

De laatste jaren ontwikkelt de EU zich steeds meer tot een internationale diplomatieke actor. Zij beweegt zich daarmee meer en meer ‘onder staten’, zonder zelf een staat te zijn en zonder, in de meeste gevallen, partij te zijn bij de regels die staten voor hun onderling verkeer hebben afgesproken. Een van de ambities van de Unie is de ‘eerbiediging en ontwikkeling van het internationale recht’. Maar laten die internationale regels de Unie toe haar ambities te verwezenlijken. Zijn er grenzen die voortkomen uit het statelijk karakter van het internationaal recht of biedt dit recht voldoende ruimte aan een internationale organisatie die zich op sommige terreinen steeds meer als een staat gedraagt?