BLM: Slachtofferschap als einde van de discussie?
De golf van woede die sinds de dood van George Floyd door de wereld gaat, heeft veel mensen overvallen. Volgens Sietske Bergsma is het beschouwen van vermeend slachtofferschap als einde van elke discussie nooit de oplossing.
Of onze interesses nou op een ander vlak liggen of onze zorgen naar iets anders uit gaan, maakt niet uit. Iedereen in Nederland – het meest tolerante land op aarde – wordt sinds de heiligverklaring van George Floyd, een zwarte Amerikaan die tijdens een politieconfrontatie hardhandig werd aangepakt en dientengevolge overleed, op een constante stroom aan anti-racisme berichtgeving en activisme getrakteerd.
Van demonstraties tot artikelen over ‘witte schuld’, de praatprogramma’s en kranten schreeuwen het grootste probleem van nu van de daken: racisme. De beweging Black Lives Matter (BLM) heeft hierin een prominente stem, net als andere activistische clubs en politieke partijen zoals Antifa, Kick Out Zwarte Piet, Nida, DENK, De Grauwe Eeuw en Bij1. Zogenaamd allemaal met hun ‘diverse’ hart op de juiste plek.
Je zou bijna vergeten dat er niet veel mensen zijn die vinden dat zwarte levens er niét toe doen
Ook commerciële bedrijven bemoeien zich in één grote galerie van zwarte vierkantjes op sociale media met het redden van zwarte levens. En dat niet alleen. Adverteerders geven massaal gehoor aan oproepen van bekende Nederlanders om bijvoorbeeld Veronica Inside te boycotten, een tv-programma waar onwelgevallige meningen of harde grappen, zoals die onlangs van Johan Derksen, tot een ware inquisitie leiden. Is dit het Nederland dat we willen?
Je zou bijna vergeten dat er niet veel mensen zijn die vinden dat zwarte levens er niét toe doen. Ik zou ook niet zo goed weten wat er nog te redden valt aan mensen die deze mening wel zijn toegedaan. Ze lijken me onze aandacht niet waard.
Maar wie de activistische strijdliteratuur van bovengenoemde clubs leest, zoals het eisenpakket van BLM op hun website, zal al gauw merken dat het niet om die ‘gevallen’ gaat maar om ‘het systeem’. Vergelijkbaar met een cult moet iedereen veranderen en zich onderwerpen aan de identiteitsleer, met haar slachtoffer-piramides en openbare schuldbekentenissen.
De boodschap aan Nederland lijkt te zijn dat het niet genoeg is om je zwarte medemens als gelijke te zien en behandelen. Nee, onze ‘witte overheersersmentaliteit’ moet uit ons collectieve bewustzijn verdwijnen. Veel Amerikaanse universiteiten geven nu al cursussen en ‘tips voor witte mensen’ hoe je jouw vooroordelen kunt overkomen.
Sterker nog, ook wie geen noemenswaardige vooroordelen heeft, moet zich onderwerpen aan de notie dat dit een teken van ontkenning is. Deze allesomvattende conditionering van de massa strekt zich uit tot verder buiten de onderwerpen die de activisten aan de orde stellen. Je kunt er vergif op innemen dat als Zwarte Piet straks verboden is, zonder aarzelen een ander kwalijk ‘stereotype’ gevonden wordt dat weg moet.
Toen ik een aantal jaar gelden al schreef over het gevaar van cultuurmarxisme in onze instituties, reageerde men overwegend lacherig. Cultuurmarxisme is een term geïntroduceerd door communist en filosoof Antonio Gramsci begin vorige eeuw, en in de kern een kritiek op Karl Marx die zich teveel blind zou staren op economische wetmatigheden om het kapitalisme omver te werpen. Dat zou veel effectiever kunnen door culturele hegemonie te bevechten, vond Gramsci.
Afgezien van of het doel inderdaad het einde van kapitalisme moet zijn, zien we dit gevecht nu overal terug. Cultuur moet ‘inclusief’ zijn en geen waarde in zichzelf willen dragen. Waarom het volgens sommigen paranoia of complot-denken zou zijn om deze ‘mars door de instituties’ zo te benoemen is misschien wel het bewijs dat het werkt.
Wie wil zien, ziet dat de onderstroom van BLM en aanverwante bewegingen vooral een destructieve is. Het voert ons genadeloos mee in het geloof dat er iets inherent fout is aan onze ‘witheid’ en dat er een revolutie nodig is om de onderdrukking te stoppen.
Zelden is de vraag: wat kunnen we nou écht doen voor de zwarte gemeenschap?
Tekenend is ook de gretigheid waarmee de mainstream media deze claim hebben omarmd. Nooit wordt de waarachtigheid erachter onderzocht en zelden is de vraag: wat kunnen we nou écht doen voor de zwarte gemeenschap?
Want dat George Floyd in 2005 een zwangere, zwarte vrouw bedreigde met een wapen tijdens een woningoverval, weerhield de media er niet van hem op een voetstuk te plaatsen. Dit alles terwijl zwarte woningen en winkeltjes in de dagen na zijn dood in Portland, Minneapolis en vele andere steden in vlammen opgingen.
Wie daarvoor verantwoordelijk waren wordt angstvallig verzwegen. De NOS wist zelfs te melden dat bewijs voor het bestaan van Antifa (als organisatie) ontbreekt.1 Niets was minder waar. Op foto’s was te zien dat Antifa hun logo spoot op tal van gevels in de genoemde steden en uit undercover reportages van onder andere Project Veritas en Antifa-journalist Andy Ngo rijst juist een beeld op van georganiseerde betrokkenheid bij de rellen rondom de dood van George Floyd.
Alles in ogenschouw nemend lijken de belangen van de zwarte gemeenschap vooral bijzaak. Het hoge abortuscijfer onder zwarten in Amerika, de werkloosheid, de afwezige vaders en de afhankelijkheid van uitkeringen worden nergens genoemd als belangrijke oorzaak van (economische) ongelijkheid.
Het goede willen doen moet ons niet voor valse dilemma’s plaatsen en geen nieuwe of andere vormen van uitbuiting en discriminatie in het leven roepen
Kritische burgers hebben een plicht om wat gekenmerkt kan worden als het misbruik van minderheden voor politieke doeleinden aan de orde te stellen. De huidige perversie van ‘het goede’ moet ons alarmeren en ontnuchteren.
Dat begint al bij het doortrapte taalspelletje van BLM. Ze eisen van ons uitsluitend via hun premisse (zwarte levens doen ertoe) een rechtvaardiging voor hun eigen kwalijke gedrag: hun ronduit racistische agenda van geweld en intimidatie. Wie het terrein van de ratio betreedt krijgt te horen: vind je soms dat zwarte levens er niét toe doen?
Zo werkt het niet in de grote mensenwereld. Het goede willen doen moet ons niet voor valse dilemma’s plaatsen en geen nieuwe of andere vormen van uitbuiting en discriminatie in het leven roepen. Vermeend slachtofferschap als einde van elke discussie beschouwen is nooit de oplossing. Deze tijd vraagt om een stevig oordeel over wat we willen behouden en wat we laten kapotmaken. Dat laatste mag nooit de dialoog zelf zijn.
- 1NOS, 'Trump zegt dat Antifa schuldig is aan geweld bij protesten, bewijs ontbreekt', 1 juni 2020
1 Comments
Load comments
Dialoog
Dit artikel en beschrijving van de genoemde problemen lijkt vooral een bepaald gevoel op te willen roepen, waarbij het volledig voorbij gaat aan de daadwerkelijk bestaande problemen en het feit dat er institutioneel racisme is in Nederland.
Dit laatste is erkend door Mark Rutte maar is daarvoor al meerdere malen bewezen in onderzoeken. Denk aan het niet of minder krijgen van kansen op het gebied van onderwijs, carrière, onderdak vinden, etc. Daarnaast is er sprake van de 'unconscious bias', niet alleen bij politie maar daar levert het de meer urgente problemen op.
Dit zijn dingen waar wij als individuele Nederlander vaak weinig tot niets aan kunnen doen, behalve bewust worden van die onbewuste vooroordelen - die we allemaal hebben. Dat kan vervreemdend voelen, ineens moeten wij ons bewust worden van ons privilege waarvan we niet wisten dat we het hadden. Dit levert ons echter geen achteruitgang op, het levert gekleurde mensen vooruitgang op.
Deze boodschap mis ik volledig in het artikel. Het is moeilijk om het bestaan systemisch racisme in te zien als wit persoon. Het is iets waar wij als witte mensen nu eenmaal geen last van kúnnen hebben. Dat betekent echter niet simpelweg dat het niet bestaat, en daarom zijn die onderzoeken gedaan waarin wordt aangetoond dat systemisch racisme een feit is. Ook in Nederland.
Dat je hier geen aandacht aan besteedt, naast gebruikte bewoordingen, versterken het idee dat dit artikel bedoeld is om een gevoel op te roepen wat juist leidt tot polarisering.
Dat 'de andere kant' het niet altijd goed aanpakt, bijvoorbeeld de zogenaamde 'cancel culture' is waar. Overigens bestaat die aan beide kanten, en uiteraard is niet iedereen zo, maar dat lijkt mij geen excuus. Uiteindelijk is dialoog en openheid essentieel om hier samen uit te komen, om een wereld te creëren waar iedereen gelijkwaardige kansen krijgt. Voor dialoog moet je echter open staan voor de zienswijze van de ander, en dat haal ik absoluut niet uit dit artikel. Beschuldig je dan niet de andere kant van wat je zelf ook doet?
Op één specifiek punt wil ik ingaan, namelijk dat George Floyd een zwangere vrouw had bedreigd. Dit is uiteraard niet acceptabel, wel vraag ik me af wat je hiermee wilt zeggen. Dat hij een vrouw bedreigde maakt het acceptabel dat hij is gedood? Vind je dat die bedreiging de doodstraf verdient?
Laat ik duidelijk stellen dat het bestaan van wit privilege en institutioneel racisme niet betekent dat witte mensen het niet zwaar kunnen hebben. Het betekent puur dat als twee mensen exact dezelfde problemen hebben, maar van die twee is er één wit en de ander niet, dat de witte persoon niet óók nog gediscrimineerd kan worden op basis van etniciteit. En de ander wel.
Voor links ter onderbouwing van het bestaan van instutioneel racisme in Nederland verwijs ik graag door naar artikelen op o.a. Nu.nl, de Volkskrant en de Correspondent. Links zijn in het plaatsen van een reactie hierop niet toegestaan.
Add new comment