Invasiemythe Venezuela is een rookgordijn
17 Apr 2019 - 09:12De Nederlandse regering moet niet meewerken aan “de voorbereiding van militaire acties tegen Venezuela”. Deze week wordt een motie van die strekking in stemming gebracht in de Tweede Kamer. Zorgen over een Amerikaanse invasie bestaan vooral in Curaçao, waar momenteel Amerikaanse humanitaire hulp voor Venezuela wordt opgeslagen. Minister Stef Blok ontraadde de motie vanwege zijn “speculatieve karakter”. De minister heeft daarmee een punt. Het invasieverhaal leidt de aandacht af van het werkelijke probleem: het humanitaire drama.
De fixatie op een Amerikaanse militaire interventie wordt van veel kanten gevoed. In de eerste plaats door Donald Trump, die regelmatig even laat weten dat “alle opties op tafel liggen” om president Nicolás Maduro weg te krijgen. Zijn veiligheidsadviseur John Bolton verspreidde geruchten over 5.000 extra troepen naar buurland Colombia. Het was helemaal in lijn met de benoeming van speciale vertegenwoordiger voor Venezuela Elliott Abrams, een havik die in zijn gloriedagen tijdens de Koude Oorlog heeft bewezen geen middel te schuwen in zijn strijd tegen het “rode gevaar”.
Mensenrechten mogen kennelijk gewoon worden geschonden als iemand erbij zegt een socialist te zijn
Ook president Nicolas Maduro voedt de invasiemythe met filmpjes van schietende reservisten en de aankomst van Russische vliegtuigen met militair personeel. Zijn alarmistische propaganda wordt kritiekloos gekopieerd door westerse linkse activisten en politici van het slag dat ook Castro altijd een toffe peer vond, en die onder de kreet “Hands off Venezuela” in een nostalgische Che-Guevarastand schoten zodra de Amerikanen hun steun uitspraken voor Juan Guaidó, de oppositieleider die zich in januari uitriep tot interim-president. Het Imperium zou met een actie á la Irak het Venezolaanse socialisme willen wegbombarderen om de Venezolaanse olie te kunnen wegroven; Koude Oorlogslogica zonder enige notie van de recente geschiedenis van Latijns-Amerika, en met ongelofelijke minachting voor miljoenen hongerende Venezolanen. Mensenrechten mogen kennelijk gewoon worden geschonden als iemand erbij zegt een socialist te zijn.
De Amerikanen hebben natuurlijk een twijfelachtig curriculum in Latijns-Amerika. Steun aan militaire staatsgrepen, training van militaire junta’s, financieren van contrarevolutionaire legers, regelrechte invasies; geopolitieke belangen waren steevast belangrijker dan democratie of respect voor mensenrechten. En zeker, het is ook nu wel duidelijk dat de bemoeienis met Venezuela weinig van doen heeft met warme gevoelens voor de onderdrukte Venezolanen. En ook nu wil de VS regime change, maar daar houdt de gelijkenis op.
De olie speelt hier hooguit een bijrolletje. De Amerikanen kunnen ook nu alle olie van Venezuela kopen die ze willen – en deden dat tot voor kort trouwens ook. In plaats van te schelden, zou Maduro het Witte Huis bloemen moeten sturen voor het financieren van de revolutie, door 20 jaar lang de grootste oliekoper te zijn. En met de strijd tegen het socialisme heeft de Amerikaanse bemoeienis ook niet veel te maken. De revolutie noemt zichzelf al sinds 2005 “socialistisch”, dus die afstraffing zou dan rijkelijk laat komen. Ook het zogenaamde “socialistische” in Nicaragua wordt genegeerd.
Geopolitieke rivalen zoals Rusland, China en Iran gebruiken Venezuela als springplank naar de regio
De Amerikaanse steun voor Guaidó heeft andere redenen. Geopolitieke rivalen zoals Rusland, China en Iran gebruiken Venezuela als springplank naar de regio. Venezuela is de thuisbasis geworden voor Colombiaanse guerrillagroepen, één van de belangrijkste doorvoerlanden voor drugs en, last but not least, de bron van miljoenen vluchtelingen waarmee de hele regio wordt opgezadeld. Kort gezegd, Maduro is een gevaar geworden voor de stabiliteit van het westelijk halfrond.
De rechtse vleugel van de Venezolaanse oppositie ziet de marines maar al te graag verschijnen aan de Venezolaanse kust. En wie de aanhang van Guaidó binnen en buiten Venezuela spreekt, moet concluderen dat de steun voor een Amerikaanse invasie breed is – verbijsterend, maar ook tekenend voor de wanhoop. Toch is de kans dat hij er komt – gelukkig – heel klein. De dynamiek in Latijns-Amerika is veranderd. De rechtse politieke conjunctuur heeft een anti-Maduro coalitie mogelijk gemaakt, maar die heeft de militaire optie resoluut afgewezen. En voor wie nog mocht twijfelen; ook Elliott Abrams liet begin april weten dat er op dit moment geen “militaire reactie” komt.
De focus van de Nederlandse politiek op een non-issue leidt de aandacht af van het werkelijke probleem: een humanitaire ramp van – voor Latijns-Amerika – ongekende proporties, veroorzaakt door een groepje gewetenloze en incapabele leiders die liever het volk zien creperen dan dat ze eerlijke verkiezingen organiseren. Beter zou het zijn de minister te vragen extra geld over te maken naar onafhankelijke hulporganisaties, in plaats van pakketten USAID op te stapelen die Maduro waarschijnlijk nooit toe zal laten. Ook zou er nog eens bij de minister op aangedrongen moeten worden – het gebeurde al enkele malen – de vluchtelingencrisis op Curaçao nu eens serieus te nemen, in plaats van dit af te schuiven op de eilanden. Meegaan in de bangmakerij van Trump en Maduro helpt de Venezolanen niet verder.
2 Reacties
Load comments
Venezuela
Een éénzijdige kijk op de Venezuela-crisis.
De auteur maakt de titel boven zijn stuk niet waar. De VS is niet aan zijn proefstuk toe in Latijns Amerika, heeft in het Midden-Oosten het gebruik van terroristische huursoldaten tot de perfectie geoefend. Interventie door dit soort lieden past ook onder de noemer “invasie” want gericht op regime change.
Waar de auteur verwijst naar Cuba moet hij misschien eens kijken naar “Cuba: schoolvoorbeeld van crimineel Amerikaans optreden”. Anders dan “Venezolaanse olie wegroven” gaat het over de controle over de olie (de VS beschikt over olie in overvloed). Die controle geeft macht.
Nederland/Curaçao mag perfect meewerken aan humanitaire hulp aan Venezuela, mits in opdracht en onder toezich van het Rode Kruis. We weten uit het verleden hoe Amerikaanse “hulp” kan verworden tot Trojaanse paarden.
Dat er een gebrek is aan tal van zaken, incl. voeding, kan toch niet enkel aan mismanagement worden toegeschreven nu Venezuela een lange geschiedenis kent van “crippling” (eenzijdige, zonder VN-mandaat) Amerikaanse sancties. En over schendingen van de mensenrechten moet Venezuela geen lessen krijgen van de VS. Kijk er de jaarverslagen van Amnesty International maar op na.
Dat landen als Rusland, China en Iran diplomatieke- en businessrelaties aangaan met Venezuela en andere Latijns-Amerikaanse landen is perfect legitiem.
En kan de auteur zijn opmerking “Venezuela is de thuisbasis geworden voor Colombiaanse guerrillagroepen, één van de belangrijkste doorvoerlanden voor drugs en, last but not least, de bron van miljoenen vluchtelingen waarmee de hele regio wordt opgezadeld” eens onderbouwen met onafhankelijke bronnen?
Tenslotte “een groepje gewetenloze en incapabele leiders die liever het volk zien creperen dan dat ze eerlijke verkiezingen organiseren”. Dat is wel heel veel suggestie zonder onderbouwing. Maduro en zijn entourage kunnen nog altijd rekenen op de steun van een groot deel van de bevolking. Maduro werd herkozen na correcte verkiezingen onder toezicht van internationale waarnemers. Zolang het Venezuela van Maduro een zitje heeft in de VN is het niet aan de VS en een serie van zijn Westerse bondgenoten incl. Nederland om een oppositieleider als president te erkennen, of om “in te grijpen” in dat land, in welke vorm dan ook. Elke buitenlandse bemoeienis met het huidige Venezuela is misdadig want kan een burgeroorlog ontketenen.
Venezuela
'een humanitaire ramp van – voor Latijns-Amerika – ongekende proporties, veroorzaakt door een groepje gewetenloze en incapabele leiders die liever het volk zien creperen dan dat ze eerlijke verkiezingen organiseren' . De toverwoord 'eerlijke verkiezingen organiseren', de oplossing voor alle problemen, vooral als de uitkomst gunstig is voor de vrije westerse wereld. Ik raad u als politicoloog aan op zoek te gaan naar contextuele kennis over de Latijns-Amerika. AIB Informationsbulletin`s bijvoorbeeld 1980 - 1989 lijkt mij een goed begin. Het is namelijk heel boeiend om te zien hoe de vrije wereld altijd een handje hielp om 'gewetenloze en incapabele' leiders in de regio te vervangen door gewetensvol en capabele leiders. Vaak ten koste van duizenden levens. Je zult zien hoe verbluffend vergelijkbaar de argumenten zijn die toen werden gehanteerd en de Amerikaanse argumenten om hun marionet te steunen. Vervang 'geopolitieke rivalen zoals Rusland, China en Iran' door het communisme,
voilà ... Uiteraard worden er tegenwoordig andere pressiemiddelen ingezet maar de doelstelling is hetzelfde. Het organiseren van eerlijke en vooral vrije verkiezingen waardoor de regio verlost kan worden van gewetenloze en incapabele leiders die op belangrijke terreinen van westerse belangen en normen onafhankelijke beleid durven te voeren. En de mensen of het volk? Never been an issue...
Reactie toevoegen